Στη νέα SAE Creators συνέντευξη, μιλήσαμε με τον απόφοιτο κινηματογράφου Νίκο Ψαρρό.
Ο Νίκος Ψαρρός είναι σκηνοθέτης, οπερατέρ και απόφοιτος της SAE. Έχει δουλέψει ως οπερατέρ από το 2017 σε αθλητικά event και ως freelancer videographer για οργανισμούς όπως η ΜΚΟ Καρπός, η Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το φεστιβάλ Μικρό Παρίσι των Αθηνών.
Το 2020 έλαβε τιμητική διάκριση στον διεθνή διαγωνισμό της Dedolight, ενώ το 2021 η ταινία του “Α Girl Plays With A Knife“ πήρε το δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό “1min short video” της Canon Greece, σε συνεργασία με την SAE Athens.
Έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους στο πλαίσιο των σπουδών του και η πτυχιακή του ταινία ‘’Η Νύχτα στο Θέατρο’’ με θέμα το ενοχικό ανδρικό βλέμμα στις ταινίες τρόμου, συμμετείχε σε μια πληθώρα ελληνικών φεστιβάλ όπως το Athens International Digital Film Festival, το Bridges International Film Festival και το Pharos BI Short Film Festival, ενώ πήρε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους στα 8o Horrorant Film Festival “Fright Nights” τον Μάιο του 2023.
Από το 2021 εργάζεται ως οπερατέρ σε σίριαλ της τηλεόρασης όπως οι Συμπέθεροι από τα Τίρανα και Η Κλινική ενώ τον τελευταίο χρόνο ασχολείται ενεργά με την παραγωγή και την κινηματογράφηση ταινιών μικρού μήκους.
Ο ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΡΟΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΩΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΟΠΕΡΑΤΕΡ, ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ SYMMETRY22 PRODUCTIONS Κ.Α.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τον Κινηματογράφο;
Δεν ήταν κάτι που ήθελα από πάντα παρότι έγραφα από πολύ μικρός και μ’ ενδιέφερε πάρα πολύ το σινεμά. Έρχομαι από μια γενιά που έβλεπε το ελληνικό σινεμά ως μια προέκταση της τηλεόρασης. Αυτά άλλαξαν μετά την επιτυχία της “Πολίτικης Κουζίνας” του Τ. Μπουλμέτη το 2003 και παγιώθηκαν με τον “Κυνόδοντα” του Γ. Λάνθιμου το 2009. Από εκεί και έπειτα νιώθω πως μπορούμε να μιλάμε για το νέο ελληνικό σινεμά. Ακόμα και έτσι όμως είναι ένα μεγάλο βήμα να πείσεις τον εαυτό σου πως έχεις και εσύ να προσφέρεις σ’ αυτό το χώρο, να εμπιστευτείς την ματιά σου και να βρεθείς σ’ ένα περιβάλλον φίλων-μελλοντικών συνεργατών.
Μίλησε μας για τη πτυχιακή σου ταινία “Η Νύχτα στο Θέατρο“. Τι αφορά; Πώς θα τη παρουσίαζες σ’ έναν υποψήφιο θεατή; Τι θα χαιρόσουν να σου πει αφού το δει;
Είναι μια ταινία που μιλάει για την κακοποίηση και το τραύμα που αφήνει στον θύτη. Η Ξένια είναι μια νεαρή ηθοποιός που ξυπνάει σ’ ένα έρημο θέατρο. Η είσοδος είναι κλειδωμένη και δεν υπάρχει κανείς εκτός από τον Φύλακα του θεάτρου που την εξαναγκάζει σε μια ανεξήγητα ντροπιαστική ανάκριση. Από εκείνο το σημείο και έπειτα αρχίζει και μια κριτική στη θέαση των ταινιών τρόμου και στον τρόπο που τις παρακολουθούμε. Ταυτίζεται ο θεατής με τα όσα άσχημα περνάει η πρωταγωνίστρια ή σαδιστικά απολαμβάνει τον φόβο γνωρίζοντας πως είναι ψέμα και άρα ένα θέαμα προς ευχαρίστηση του; Στον επίλογο της ταινίας οι θεατές που παρακολουθούν το θεατρικό της Ξένιας βιώνουν ζωντανά την δολοφονία της. Γνωρίζοντας όμως πως όλο αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο ενός θεάματος, δεν ανησυχούν και γίνονται άθελα τους συνένοχοι σ’ ένα έγκλημα που συνέβη μπροστά τους. Έχουμε κανονικοποιήσει τη βία στις ζωές μας; Έχει γίνει ένα θέαμα;
Από τον θεατή περιμένω την άμεση ανταπόκριση του μέσα στη αίθουσα. Στις προβολές που έτυχε να παρευρίσκομαι διαπίστωσα αντιδράσεις δυσφορίας, αποτροπιασμού και γέλια αμηχανίας. Το γυναικείο κοινό έρχεται μετά την προβολή να μου μιλήσει συνήθως. Ένα από τα καλύτερα σχόλια ήταν το μονολεκτικό “ταυτίστηκα”.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών σου στην SAE έχεις δουλέψει πάνω σε πολλές διαφορετικές ταινίες. Κάποια από τα σπουδαστικά σου project είναι τα “The Tip”, “Sleepover”, “SkIN” κ.α. Υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζεις; Ποια είναι κάποια από τα πιο σημαντικά μαθήματα που πήρες από αυτές τις ταινίες;
Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια. Αφηγηματικά και από άποψη κινηματογράφησης το “The Tip“ είναι πολύ κοντά στο είδος του πειραματικού θρίλερ που θέλω να αναδείξω.
Το “SkIN” ωστόσο, ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες που είχα ως σκηνοθέτης – παραγωγός. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μ’ ένα αξιόλογο καστ, από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους μέχρι και τους δεύτερους, και ένα μάχιμο συνεργείο που δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μου. Όλη η ταινία είναι και παραμένει ένα μεγάλο μάθημα για μένα. Από τις δημιουργικές δυσκολίες που είχαμε στο σενάριο, την επιλογή των ηθοποιών, μετά από ένα εκτεταμένο κάστινγκ και τα πολλαπλά προβλήματα παραγωγής τις μέρες των γυρισμάτων, το “SkIN” είναι η ταινία που έμαθα να αγαπώ αρκετό καιρό μετά το τέλος των γυρισμάτων. Ύστερα από χρόνια στην ‘post production hell’ το “SkIN” είναι έτοιμο πια να αρχίσει την πορεία του στα ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος της δημιουργικής διαδικασίας σε ένα project;
Η συγγραφή του σεναρίου και το μοντάζ. Εκεί νιώθω πως έχω απόλυτο αφηγηματικό έλεγχο στο project. Eκ των πραγμάτων στα γυρίσματα πρέπει να έχουμε πάει πανέτοιμοι για το τι θέλουμε και τι όχι. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω προσθέσει νέες ιδέες ακόμα και μια ώρα πριν το γύρισμα της ημέρας!
Από το 2021 εργάζεσαι ως οπερατέρ σε σίριαλ όπως “Συμπέθεροι από τα Τίρανα” και “Η Κλινική”. Πόσο διαφορετικό είναι να εργάζεσαι σε παραγωγές για τη τηλεόραση, από ότι σε δικά σου projects;
Είναι αρκετά διαφορετικό και ταυτόχρονα πιο καθησυχαστικό από ένα προσωπικό project στο όποιο θέλοντας και μη οι ρόλοι και οι ευθύνες συγχέονται αναγκαστικά. Αυτό το ‘μπλέξιμο’ των ρόλων ευτυχώς δεν υπάρχει σε μεγάλες παραγωγές, τα πόστα είναι διακριτά και μαθαίνεις να λειτουργείς ως αναγκαίο μέλος μιας ομάδας.
Αυτή την εποχή δουλεύεις ως διευθυντής παραγωγής στην μικρή μήκους ταινία “Όταν σε ξαναδώ η μέρα θα μεγαλώνει”. Τι μπορείς να μας αποκαλύψεις για την ταινία;
Είναι μια ταινία για ‘έναν έρωτα που τέλειωσε νωρίς’ ανάμεσα σε δύο φοιτητές στη Θεσσαλονίκη του σήμερα. Ο θεατής θα γνωρίσει αυτή τη σχέση από την οπτική της πρωταγωνίστριας μέσα από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις των στιγμών που είχαν μοιραστεί μαζί. Η ταινία είναι σε σενάριο και σκηνοθεσία της Ιωάννας – Βικτώριας Φλεμοτόμου. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο στάδιο αναζήτησης χρηματοδοτήσεων ενώ σύντομα θα δημιουργήσουμε και ένα moodvideo της ταινίας. Είναι ένας μακρύς δρόμος ακόμα, το ταξίδι τώρα αρχίζει.
Μίλησε μας για την εταιρεία παραγωγής σου Symmetry22 Productions. Τι σε έκανε να τη δημιουργήσεις; Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;
Πέρα από τις υπηρεσίες βίντεο που προσφέραμε έτσι κι αλλιώς με τους εξωτερικούς συνεργάτες μας σε κάλυψη events, εκδηλώσεων, θεατρικών παραστάσεων κτλ. η πραγματική ανάγκη που με έκανε να τη δημιουργήσω ήταν το κομμάτι της προώθησης και του μάρκετινγκ που λείπει σήμερα από τις ταινίες μικρού μήκους που εκ των πραγμάτων θα κάνουν την πορεία τους μέσα από φεστιβάλ.
Στη Symmetry22 εντοπίσαμε αυτή την ανάγκη και δημιουργούμε από την αρχή, σε επαφή με τον εκάστοτε πελάτη, μια στρατηγική προώθησης της ταινίας σε φεστιβάλ με τη δημιουργία προωθητικού υλικού, όπως αφίσες και teasers καθώς και διαχείριση social media και επικοινωνία με τα φεστιβάλ, εγχώρια και μη. Στο μέλλον, πέρα από αυτό το κομμάτι, φιλοδοξούμε η εταιρεία να γίνει ένα γραφείο διασύνδεσης με φοιτητές και αποφοίτους σχολών για θέσεις εργασίας σε παραγωγές και/ή ένταξης τους σε προγράμματα πρακτικής εκπαίδευσης. Περισσότερες λεπτομέρειες για τις δράσεις μας μπορείτε να βρείτε στο insta μας symmetry22productions.
Υπάρχει κάποιο dream project πάνω στο οποίο θα ήθελες να δουλέψεις;
Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να δουλέψω κάποια στιγμή σε ένα νέο project, της νέας ‘μόδας’ των ελληνικών limited series, όπως το “Έτερος Εγώ” του Σωτήρη Τσαφούλια ή το “Milky Way” του Βασίλη Κεκάτου.
Πως πιστεύεις ότι θα εξελιχθεί η βιομηχανία στο μέλλον; Τι πιστεύεις ότι θα δούμε στα επόμενα χρόνια;
Πιστεύω πως το μέλλον είναι πια στις σειρές και στα streaming services. Αυτό δεν σημαίνει πως η ποιότητα ή το ίδιο το σινεμά θα εκλείψει. Ίσα ίσα. Στις αίθουσες κυκλοφορούν ήδη οι ταινίες του Μάρτιν Σκορτσέζε και του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν με διάρκειες άνω των τριών ωρών και με εισπράξεις διόλου απογοητευτικές. Ο νέος θεατής αντιλαμβάνεται αυτές τις ταινίες, ανεξαρτήτου θεματικής, ως ‘streaming events’ που σε βγάζουν έξω από το σπίτι σου και τον καναπέ σου. Το ίδιο πιστεύω συνέβη και με τις ταινίες Barbie και Oppenheimer, με την διαφορά πως η πρώτη, κυρίως, δημιούργησε και φαινόμενα θεατών-cosplayers σ’ όλο τον κόσμο και μιλάμε πλέον και για ‘party screenings’.
Υπάρχει κάποια ανάμνηση από τις σπουδές στην SAE που ξεχωρίζεις;
Τους τελευταίους μήνες του τρίτου έτους. Αν και το μεγαλύτερο σύνολο των σπουδών τότε έγινε σε συνθήκες εγκλεισμού λόγω covid, αυτή η μίξη ακαδημαϊκής έρευνας και προετοιμασίας της πτυχιακής μου ταινίας ήταν από τα πιο δημιουργικά πράγματα που έχω κάνει εδώ και χρόνια. Τη θυμάμαι αυτή την περίοδο με νοσταλγία.
Ποια είναι η μία συμβουλή που θα έδινες στους σπουδαστές του τμήματος Film της SAE, αλλά και στους νέους επαγγελματίες, που ξεκινούν τώρα την καριέρα τους στον χώρο;
Να γράψουν σ’ ένα χαρτί με μεγάλα γράμματα “ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ ΔΩΡΕΑΝ” και να το κορνιζάρουν κάπου μέσα στο σπίτι τους. Δεν επιτρέπεται να δουλέψουν για κάποιον παραγωγό, ανερχόμενο ή μη, δωρεάν στο πλαίσιο κάποιου είδους πρακτικής ή ‘για λίγο καιρό και βλέπουμε’ με την υπόσχεση exposure ή μαύρων χρημάτων κάποια στιγμή στο μέλλον. 9 στις 10 φορές δεν θα πάει καθόλου καλά. Μεγάλη προσοχή εκεί έξω για κακοπληρωτές και ‘εμπόρους ονείρων’. Να μην αφήσουν τον κόπο και τη δουλειά τους να εξαχρειωθούν.
Εννοείται πως όλοι μας χρειαζόμαστε εκπαίδευση και εμπειρία αλλά ο χρόνος μας είναι σημαντικός και το να εργαζόμαστε σ΄αυτό τον χώρο δεν γίνεται στο πλαίσιο ενός ‘χόμπι’ όπως συχνά στιγματίζεται και το επάγγελμα του ηθοποιού και οποιασδήποτε καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Αυτό που επιτρέπεται και το έχω κάνει και θα συνεχίσω να κάνω είναι να βοηθάω φίλους και συνεργάτες που με βοήθησαν αφιλοκερδώς σε δικές μου σπουδαστικές ταινίες και δουλειές. Το βλέπω σαν ανταλλαγή υπηρεσιών.
Tags
